Jagen is zo oud als de mens. En het is onmogelijk weg te denken uit het leven van Xavier Haspeslagh. Als ondernemer bouwt hij met opmerkelijke ‘cool’ aan het succesverhaal van Stockhabo, het grootste diepvriesmagazijn van het land. Maar tijdens de jacht trilt hij vaak van pure emotie. Dat ervaart ook Philippe Lawaisse jr. van Dierickx Leys Private Bank. Net als Xavier kreeg hij ‘het’ reeds in zijn kindertijd te pakken. En hij geraakte er niet meer vanaf.
Twee getuigenissen over meer dan zomaar een hobby.
Waarover gaat het gesprek als je twee jagers bij elkaar brengt? Juist, ja. Over die vrijetijdsbesteding die al gauw een passie wordt. Een grote passie zelfs.
In het dagelijkse leven is Xavier Haspeslagh een gedreven ondernemer uit een bekende familie. Samen met echtgenote Christine Bouckaert stampte hij Stockhabo uit de grond. Ondertussen liggen er alweer plannen op tafel voor de volgende groeischeut. Dan zijn er +200.000 palletplaatsen voor vriesverse voeding, van frieten en groenten tot roomijs. Naast bestuurslid bij Ardo is Xavier ook ondervoorzitter van de Hubertus Vereniging Vlaanderen (HVV).
Philippe Lawaisse jr., eveneens een telg van een ondernemende West-Vlaamse familie, is actief als vermogensbeheerder bij Dierickx Leys Private Bank. Daarbuiten zoekt hij graag de jachtgronden op. Het motto van de bank – ‘Visie rendeert’ – past hij ook toe in zijn vrije tijd, wanneer een sterke focus, een scherpe visie en meesterschap op een andere manier resultaten opleveren.
Xavier Haspeslagh: “Het jagen vermindert zeker niet. We zien zelfs een recordaantal inschrijvingen voor de jachtexamens en een licht stijgend aantal jagers. In Vlaanderen wordt vooral op kleinwild gejaagd. In Limburg, Antwerpen en de Kempen, meer op reewild. Hoewel er ook in Vlaanderen meer reeën voorkomen, via natuurlijke instroom uit Nederland en Frankrijk. En er zijn de everzwijnen die steeds meer in de media komen.”
Xavier Haspeslagh: “Ik heb het meegekregen van mijn grote broer. Toen ik 10 jaar was, mocht ik mee met hem op jacht, ‘hondje’ spelen en wild dragen (lacht). Toen hij verhuisde, hield het jachtverhaal even op. Later bleek de vader van mijn vrouw ook te jagen en pakte ik de draad weer op. Het is geen hobby maar een passie, zeker weten. Voor mezelf maar ook voor mijn echtgenote, voor onze kinderen, de schoonzoon … Een groot deel van onze vrije tijd gaat ernaartoe.”
Philippe Lawaisse jr.: “Ja, die passie is er, of is er niet. Ik kreeg het mee van grootvader en vader. Ik herinner me nog het eerste grofwild bij een vriend van vader. Dat was toen heel emotioneel. Die emotie heeft óók te maken met het feit dat je niet wilt dat het dier afziet. Bij mij begon het allemaal toen ik jaar of 6 was. Niet mee mogen in het weekend was een grote straf.”
Philippe: “Voor mij is de essentie: 2 à 3 generaties die samen op pad gaan. Dat intergenerationele hanteren we ook in vermogensbeheer.”
Xavier: “Moeilijke vraag. Gewoon, omdat er zoveel attractieve facetten aan de jacht zijn. Het is een buitenactiviteit, in de natuur, en je komt op mooie plekken. Ook voor dag en dauw. In eigen land of tot ver daarbuiten. Heel belangrijk is het sociale aspect. Je doet het samen met anderen, in een klein gezelschap met familie en/of vrienden, of met 60 à 70 man bij een drijfjacht. Dat is meestal een heel divers gezelschap, alle rangen en standen, alle leeftijden. Bekenden en onbekenden, locals en gasten. En er zijn de honden, natuurlijk. Zelf vind ik het belangrijk dat je het wild ook leert verwerken. En dat het wild geconsumeerd wordt, natuurlijk. Het gastronomische aspect is niet te onderschatten.”
Philippe: “Een groot deel van de jagers eet veel wild, het zijn meestal fijnproevers. Boeiend is ook de uitrusting die je nodig hebt, de outfit om bij slecht weer te kunnen jagen … Daarover wisselen wij jagers dikwijls tips uit onder elkaar. En we doen (veel) meer dan alleen maar jagen, ook onderhandelen met boeren, dieren voederen enzovoort.“
Philippe: “Iemand die meesterlijk is in het jagen is iemand met respect voor zijn medejagers, de natuur, de omgeving met de bewoners en het wild. Ook in mijn functie staat respect voorop: voor ons cliënteel, voor de collega’s …”
Xavier: “Respect zie je ook in het eerbetoon aan het wild door het te presenteren op een tableau. Een belangrijke traditie, vind ik. Met jachthoorn, natuurlijk."
Xavier: “Dat is gevarieerd, zowel kleinwild- en hazenjacht als bersjacht en loerjacht op groot wild. Mijn favoriet zijn bergjachten op gemzen, steenbokken en schaapachtigen. Op dat vlak denk ik vooral terug aan Kirgistan, waar we met paarden en tenten rondtrokken, vaak bij -25°C. De laatste 15 jaar heb ik de wereld rond gejaagd. Unieke belevenissen, hoewel ik meer dan eens gedacht heb: Wat doe ik hier in godsnaam?” (lacht).
Philippe: “Ik ben opgegroeid met de eendenjacht, maar nu vooral gebeten door drijfjachten op grofwild in de Ardennen. Die spanning! Zoals ik al zei is dit een sociaal gebeuren met 60 à 70 man, bij manier van spreken heel België in één stuk bos. Het valt me steeds op hoe gedisciplineerd dit verloopt, zeker in ons land. De ‘directeur de chasse’ waakt daarover. Wie een fout maakt, wordt daarop aangesproken, ook door bevriende jagers. Daar moet je tegen kunnen.”
Xavier: “Het eerste jaar is vooral een ontdekkingstocht, om te ervaren wat je het best ligt. Kleinwild of grofwild, daar zit geen hiërarchie in, persoonlijke voorkeur bepaalt alles. Mijn echtgenote heeft een voorkeur voor everzwijnen, ik vind ook kleiner wild heel boeiend.”
Philippe: “Je kan maar beter ‘haar’ everzwijn niet schieten (lacht). Grofwild jagen gebeurt meestal in de Ardennen, dat betekent een grotere reistijd, dus moet het passen in de familiale planning. Meestal is het wel positief als de echtgenote/partner ‘mee’ is in jouw
passie. Daarvoor hoeft ze zelf niet per se te jagen.”
Xavier: “Niet noodzakelijk. Met een paar duizend euro kan je al op kleinwildjacht. Het is geen luxe hobby. Natuurlijk is het boeiend om te volgen wat er allemaal mogelijk is qua uitrusting, kaliber, kledij … Zo is er tegenwoordig een verrekijker met afstandsmeter, en modellen die zelfs de hoek van de hoogte aangeven zodat je nog preciezer kunt mikken. Het dier niet laten afzien, dat is en blijft altijd het principe. En daarbij kan technologie helpen. Het dier enkel kwetsen is ‘not done’.”
Xavier: “Ne pas tirer est aussi un acte de chasse is een bekende uitdrukking.”
Philippe: “Visie rendeert. In mijn rol als vermogensbeheerder, maar ook in mijn vrije tijd. Een sterke focus en een scherpe visie, daarmee ontwikkel je meesterschap.”
Voor mij is de essentie: 2 à 3 generaties die samen op pad gaan. Dat intergenerationele hanteren we ook in vermogensbeheer.” - Philippe
Een vast scenario voor een dag samen jagen is er niet. Vooraf is er meestal wel een briefing van de leider, de inrichter van de jachtpartij bij een drijfjacht, en achteraf wordt er samen gegeten en worden ervaringen uitgewisseld.
Xavier: “Dat is soms ook een facet van jagen, maar over zaken praten is niet de bedoeling. Nieuwe
contacten aanknopen gebeurt heel spontaan, je leert mensen kennen op een ongedwongen manier. Alle soorten mensen. Ook dat maakt het boeiend.”
Als ondervoorzitter van de Hubertus Vereniging Vlaanderen breekt Xavier graag een lans voor zijn
passie en die van de HVV-leden: 65% van de Vlaamse jagers.
“Voor veel mensen is de jacht nog onvoldoende bekend. En onbekend is onbemind. Daardoor
bestaan er ook onterechte vooroordelen. Is het de fout van de jagers dat er minder patrijzen zijn? We durven te stellen dat er nog patrijzen zijn dankzij de jagers. Wildbeheer is noodzakelijk, ook om de biodiversiteit te bewaren.”
Xavier: “Dat is moeilijk kiezen. De tocht op de besneeuwde hoogvlakten van Kirgistan, natuurlijk. Maar evengoed een weekend in de Ardennen met een mooie vangst.”
Philippe: “Ik denk vooral aan mijn verlovingscadeau. Mijn toekomstige echtgenote organiseerde mijn eerste jacht op herten, in Schotland. Zo wist ik het meteen: zij begrijpt mijn passie!”
Meer weten?
- Over alle facetten van de jacht: www.hunting.be
- Hubertus Vereniging Vlaanderen, contact: https://hvv.be/vereniging/hvv/
Reacties (2)